Δημοτικό Σχολείο Κυδωνιάς
Το Δημοτικό Σχολείο βρισκόταν δίπλα στην εκκλησιία του Αη Γιάννη ήταν ένα μονοθέσιο εξατάξιο σχολείο υπαγόμενο στην επιθεώρηση στοιχειώδους εκπαίδευσης Ναυπάκτου. Λειτουργούσε από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή πρωί και απόγευμα και το Σάββατο μόνο το πρωί. Το προαύλιο ήταν μικρό και σε δύο επίπεδα που θύμιζαν πεζούλες , στο κάτω μέρος της αυλής υπήρχε μια καρυδιά και στην δυτική πλευρά υπήρχε ένα ημερόδεντρο (βελανιδιά) στην οποία ήταν κρεμασμένη η καμπάνα της εκκλησίας .
Η καμπάνα που χτυπούσε κάθε πρωί , λίγο πριν αρχίσει το μάθημα, και κάποιες φορές ήταν το ξυπνητήρι μας … τρέχαμε το χειμώνα κρατώντας πάντα κι ένα ξύλο στο χέρι για τη σόμπα του σχολείου. Οι επιμελητές πήγαιναν από τα χαράματα για να ανάψουν τη σόμπα , να χτυπήσουν την καμπάνα και φυσικά να φέρουν φρέσκες βέργες από κρανιά γιατί ολο και κάποιες έσπαγαν από την πολλή χρήση ..
Το διάβασμα τις χειμωνιάτικες νύχτες.. με το λιγοστό φως του η του λύχνου η του καντηλιού ή των ξύλων με ρετσίνι που έκαναν φλόγα στο τζάκι..
Τη δεκαετία του 60 λειτουργούσαν συσσίτια. το συσσίτιο περιλάμβανε ζεστό γάλα (σκόνη), κασέρι και βούτυρο σε κονσέρβες (αυτό το βούτυρο ήταν ο εφιάλτης μας , δεν πήγαινε κάτω με τίποτα) . Οι μανάδες μας εκ περιτροπής μαγείρευαν στο μαγειρείο που στεγαζόταν στο σπίτι Σταύρου και Ηλία Μπατσαούρα .Τα κύπελα που χρησιμοποιούσαμε για να πίνουμε γάλα ήταν κυρίως κονσερβοκούτια ..
Το έργο του δάσκαλου ήταν σύνθετο και επίπονο. Είχε έξι τάξεις να διδάξει με αριθμό παιδιών κάπου είκοσι πέντε που γίνονταν τριάντα η και περισσότερα την άνοιξη που έρχονταν και κάποια παιδιά από την Μεγάλη Παλούκοβα.
Ο δάσκαλος έπρεπε να οργανώσει την δουλειά του κατά τέτοιο τρόπο ώστε όλες οι τάξεις να απασχολούνται κατά τις διδακτικές ώρες. Τα περισσότερα μαθήματα, όπως η Ανάγνωση και η Αριθμητική ήταν διαφορετική στην κάθε τάξη. Σε ορισμένα μαθήματα γινόταν συνδιδασκαλία της 3ης με την 4η και της 5ης με την 6η.
Αυτό το σύστημα ωφελούσε τους καλούς μαθητές οι οποίοι παρακολουθούσαν και τα μαθηματικά μεγαλύτερων τάξεων
Πολλές φορές ο δάσκαλος χρησιμοποιούσε τα μεγάλα και επιμελή παιδιά σαν βοηθούς του με σκοπό να παρακολουθούν την εξέλιξη των εργασιών που είχαν δοθεί και να ενισχύουν τα παιδιά των μικροτέρων τάξεων
Όταν ο δάσκαλος συναντούσε τους γονείς αφού μιλούσαν λίγο για την απόδοση των παιδιών η συνομιλία είχε πάντα τον ίδιο επίλογο «ξύλο δάσκαλε μην τα λυπάσαι» . Είναι αλήθεια πως έπεφτε πάρα πολύ ξύλο συνήθως με τη βέργα την κρανίσια και πρήζονταν οι παλάμες και γίνονταν κατακόκκινες …Μια πιο βάρβαρη μέθοδος ήταν να βγούμε στο προαύλιο και να μαζέψουμε πετραδάκια και αφού τα τοποθετήσουμε στο πάτωμα να καθίσουμε με τα γόνατα στα χαλίκια μέχρι να τρέχει αίμα και το βαρβαρότερο όλων ήταν ο εγκλεισμός στο υπόγειο …
Εκδρομές πηγαίναμε συνήθως στην Πάδι ή στην Αγία Παρασκευή ή στις Καστανιές ..Το 1966 προς το τέλος Μαίου πήγαμε εκδρομή στον Αη Λιά όπου συναντηθήκαμε με το Δημοτικό σχολείο απ το Κριάτσι , ενώ το 1967 πήγαμε στην Καστανιά όπου συναντηθήκαμε με το Δημοτικό σχολείο Ελατόβρυσης
Κάναμε πολύ ωραίες σχολικές γιορτές κυρίως την 25 Μαρτίου και στο τέλος της σχολικής χρονιάς που λέγαμε ποιήματα και παίζαμε διάφορα θεατρικά , είχαμε τα καλύτερα σκηνικά απ όλα τα σχολεία της περιοχής χάρις στον Ζωγράφο Βασίλη Καρασμαίλη (Παπαβασίλη)
Στο τέλος του σχολικού έτους ο δάσκαλος έδινε τα ενδεικτικά σε αυτούς που προάγονταν στην επόμενη τάξη και ανακοίνωνε αυτούς που θα έμεναν στην ίδια τάξη..
Δάσκαλοι που πέρασαν από το Δημοτικό σχολείο Κυδωνιάς
Κατσάνος …δεν θυμάμαι το μικρό του , ήταν από την Κυδωνιά
Γρηγόρης Αθανασίου από τη Γραμμένη Οξυά
Χρηστιάς..
Παρασκευάς...
Θεοφάνης Παπαγεωργίου ,από την Κυδωνιά
Δεν θυμάμαι τους επόμενους γιατί το 1969 φύγαμε από την Κυδωνιά
Το Δημοτικό Σχολείο βρισκόταν δίπλα στην εκκλησιία του Αη Γιάννη ήταν ένα μονοθέσιο εξατάξιο σχολείο υπαγόμενο στην επιθεώρηση στοιχειώδους εκπαίδευσης Ναυπάκτου. Λειτουργούσε από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή πρωί και απόγευμα και το Σάββατο μόνο το πρωί. Το προαύλιο ήταν μικρό και σε δύο επίπεδα που θύμιζαν πεζούλες , στο κάτω μέρος της αυλής υπήρχε μια καρυδιά και στην δυτική πλευρά υπήρχε ένα ημερόδεντρο (βελανιδιά) στην οποία ήταν κρεμασμένη η καμπάνα της εκκλησίας .
Η καμπάνα που χτυπούσε κάθε πρωί , λίγο πριν αρχίσει το μάθημα, και κάποιες φορές ήταν το ξυπνητήρι μας … τρέχαμε το χειμώνα κρατώντας πάντα κι ένα ξύλο στο χέρι για τη σόμπα του σχολείου. Οι επιμελητές πήγαιναν από τα χαράματα για να ανάψουν τη σόμπα , να χτυπήσουν την καμπάνα και φυσικά να φέρουν φρέσκες βέργες από κρανιά γιατί ολο και κάποιες έσπαγαν από την πολλή χρήση ..
Το διάβασμα τις χειμωνιάτικες νύχτες.. με το λιγοστό φως του η του λύχνου η του καντηλιού ή των ξύλων με ρετσίνι που έκαναν φλόγα στο τζάκι..
Τη δεκαετία του 60 λειτουργούσαν συσσίτια. το συσσίτιο περιλάμβανε ζεστό γάλα (σκόνη), κασέρι και βούτυρο σε κονσέρβες (αυτό το βούτυρο ήταν ο εφιάλτης μας , δεν πήγαινε κάτω με τίποτα) . Οι μανάδες μας εκ περιτροπής μαγείρευαν στο μαγειρείο που στεγαζόταν στο σπίτι Σταύρου και Ηλία Μπατσαούρα .Τα κύπελα που χρησιμοποιούσαμε για να πίνουμε γάλα ήταν κυρίως κονσερβοκούτια ..
Το έργο του δάσκαλου ήταν σύνθετο και επίπονο. Είχε έξι τάξεις να διδάξει με αριθμό παιδιών κάπου είκοσι πέντε που γίνονταν τριάντα η και περισσότερα την άνοιξη που έρχονταν και κάποια παιδιά από την Μεγάλη Παλούκοβα.
Ο δάσκαλος έπρεπε να οργανώσει την δουλειά του κατά τέτοιο τρόπο ώστε όλες οι τάξεις να απασχολούνται κατά τις διδακτικές ώρες. Τα περισσότερα μαθήματα, όπως η Ανάγνωση και η Αριθμητική ήταν διαφορετική στην κάθε τάξη. Σε ορισμένα μαθήματα γινόταν συνδιδασκαλία της 3ης με την 4η και της 5ης με την 6η.
Αυτό το σύστημα ωφελούσε τους καλούς μαθητές οι οποίοι παρακολουθούσαν και τα μαθηματικά μεγαλύτερων τάξεων
Πολλές φορές ο δάσκαλος χρησιμοποιούσε τα μεγάλα και επιμελή παιδιά σαν βοηθούς του με σκοπό να παρακολουθούν την εξέλιξη των εργασιών που είχαν δοθεί και να ενισχύουν τα παιδιά των μικροτέρων τάξεων
Όταν ο δάσκαλος συναντούσε τους γονείς αφού μιλούσαν λίγο για την απόδοση των παιδιών η συνομιλία είχε πάντα τον ίδιο επίλογο «ξύλο δάσκαλε μην τα λυπάσαι» . Είναι αλήθεια πως έπεφτε πάρα πολύ ξύλο συνήθως με τη βέργα την κρανίσια και πρήζονταν οι παλάμες και γίνονταν κατακόκκινες …Μια πιο βάρβαρη μέθοδος ήταν να βγούμε στο προαύλιο και να μαζέψουμε πετραδάκια και αφού τα τοποθετήσουμε στο πάτωμα να καθίσουμε με τα γόνατα στα χαλίκια μέχρι να τρέχει αίμα και το βαρβαρότερο όλων ήταν ο εγκλεισμός στο υπόγειο …
Εκδρομές πηγαίναμε συνήθως στην Πάδι ή στην Αγία Παρασκευή ή στις Καστανιές ..Το 1966 προς το τέλος Μαίου πήγαμε εκδρομή στον Αη Λιά όπου συναντηθήκαμε με το Δημοτικό σχολείο απ το Κριάτσι , ενώ το 1967 πήγαμε στην Καστανιά όπου συναντηθήκαμε με το Δημοτικό σχολείο Ελατόβρυσης
Κάναμε πολύ ωραίες σχολικές γιορτές κυρίως την 25 Μαρτίου και στο τέλος της σχολικής χρονιάς που λέγαμε ποιήματα και παίζαμε διάφορα θεατρικά , είχαμε τα καλύτερα σκηνικά απ όλα τα σχολεία της περιοχής χάρις στον Ζωγράφο Βασίλη Καρασμαίλη (Παπαβασίλη)
Στο τέλος του σχολικού έτους ο δάσκαλος έδινε τα ενδεικτικά σε αυτούς που προάγονταν στην επόμενη τάξη και ανακοίνωνε αυτούς που θα έμεναν στην ίδια τάξη..
Δάσκαλοι που πέρασαν από το Δημοτικό σχολείο Κυδωνιάς
Κατσάνος …δεν θυμάμαι το μικρό του , ήταν από την Κυδωνιά
Γρηγόρης Αθανασίου από τη Γραμμένη Οξυά
Χρηστιάς..
Παρασκευάς...
Θεοφάνης Παπαγεωργίου ,από την Κυδωνιά
Δεν θυμάμαι τους επόμενους γιατί το 1969 φύγαμε από την Κυδωνιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου