Ρετσινιά ή ρετσιναριά

Παραδοσιακά Γιατροσόφια (Ρετσινιά ή ρετσιναριά )

Μία εναλλακτική μέθοδος αντιμετώπισης του κρυολογήματος και διαφόρων άλλων χειμερινών πόνων ήταν και η  '' ρετσιναριά '' η οποία ήταν ένα είδος έμπλαστρου που φτιαχνόταν ως εξής : τοποθετούσαν σε έναν πάφλο ή σε μια πλάκα κάμποση ποσότητα ρετσινιού από έλατο , και το τοποθετούσαν στη φωτιά ώσπου να γίνει ρευστό  σαν αλοιφή ,και  στη συνέχεια το έστρωναν  σε ένα κομμάτι χαρτί… το άφηναν να κρυώσει και το κολλούσαν στην πλάτη του πάσχοντος όπως ένα έμπλαστρο… Μετά άρχιζε το μαρτύριο που είχε διάφορα στάδια .. Στην αρχή ένοιωθες ένα τεράστιο βάρος σαν να φορούσες σαμάρι που μετά από δυό τρείς μέρες το συνήθιζες αλλά τότε άρχιζε το χειρότερο μαρτύριο που ήταν η φαγούρα ..έψαχνες όλη την ώρα να βρείς κανένα τοίχο να ξύνεσαι και όταν κατάφερνες να αποκολλήσεις κανένα κομμάτι ένοιωθες ένα αίσθημα ψυχικής ευφορίας (κάτι αντίστοιχο με την ευφορία που νοιώθουμε  όταν πληρώνουμε τον ΕΝΦΙΑ) που συνοδευόταν από επιφωνήματα ανακούφισης και αν αυτό  συνέβαινε  την ώρα του μαθήματος άντε να  εξηγήσεις τι σου συμβαίνει !!!Η υπέρτατη αίσθηση ευδαιμονίας και ελευθερίας ήταν όταν κατάφερνες να ξεκολλήσεις εντελώς τη ρετσιναριά … Όταν κάποτε ρώτησε ο δάσκαλος ένα μαθητή τι είναι ελευθερία ,ο μαθητής δίχως δεύτερη σκέψη απάντησε : αυτό που νοιώθουμε όταν ξεκολλάμε τη ρετσιναριά!!.. Επειδή  ήταν πολύ δύσκολη υπόθεση το ξεκόλλημα της ρετσιναριάς ήταν προτιμότερο να μην σου την κολλήσουν καθόλου… Όταν σε κάποιον του προσάψουν  μια κατηγορία και δυσκολεύεται να  απαλλαγεί απ` αυτήν, χρησιμοποιούμε τη φράση    '' του κόλλησαν τη ρετσινιά '' 

Φτερό Σακκούλι

Φτερό Σακούλι (Αφιερωμένο στο φίλο μου το Γιώργο Σταμούλη)
Γραμμένη Οξυά -Αργύρια τέσσερις ώρες με τα πόδια ..το μονοπάτι ξεκινώντας από Γραμμένη Οξυά περνούσε από Χωνοκλησιά , διέσχιζε το Ελατοδάσος του Καλογερικού και μετά σιταροχώραφο , φτερό σακκούλι …Έχει σχεδόν πενήντα χρόνια να κάνει άνθρωπος αυτή τη διαδρομή …Φέτος είπαμε να πάμε για ρίγανη σε εκείνα τα μέρη αφού ήταν σίγουρο πως θα βρούμε μιας και δεν είχε πάει κανείς άλλος αφού το μέρος είναι απομακρυσμένο και δύσβατο. Πήγαμε με το αυτοκίνητο ως τη Στρούγγα του Φλετούρη και στη συνέχεια με τα πόδια μέσα στα έλατα και στις φτέρες που έφταναν σε ύψος πάνω από δύο και σε κάποιες περιοχές ήταν σχεδόν απροσπέλαστες..όλα τα άλλαξε ο χρόνος στο πέρασμα του και χάθηκε το παλιό μονοπάτι και έμειναν οι φτέρες ίδιες και απαράλλαχτες με μιαν επαναλαμβανόμενη συμμετρία για να μετρούν τα χρόνια που πέρασαν και για να θυμίζουν τον παλιό καιρό..Και φτάσαμε στην περιοχή "φτερό σακούλι" ίσα με την ανατολή του ήλιου και μαζέψαμε ρίγανη ανθισμένη αρωματική …και είχε η φετινή ρίγανη ένα αλλιώτικο άρωμα..

Ξυνόγαλο

Ωραία ήταν στο χωριό …Να είχαμε και λίγο ξυνόγαλο !!
Κάθε φορά που πάω τον Αύγουστο στο χωριό νοσταλγώ το δροσερό ξυνόγαλο που πίναμε όταν ζούσαν οι γονείς μου και είχαν τις γίδες …Το ξυνόγαλο ήταν παράγωγο του γάλατος είναι αυτό που απομένει μετά την επεξεργασία του γάλατος για την παραγωγή βουτύρου ..Η όλη διαδικασία είναι σχετικά απλή ..Σε ένα καζάνι που τοποθετούσαν σε ένα δροσερό μέρος ,συγκέντρωναν το γάλα δυό ή τριών ημερών αφού πρώτα το στράγγιζαν καλά ..Στη συνέχεια μετέφεραν το χοντρόγαλο που είχε αρχίσει να ξυνίζει σε ένα ξύλινο δοχείο σχήματος κόλουρου κώνου ..που λεγόταν καράμπα ..Για τον μακαρίτη τον πατέρα μου το χτύπημα του γάλατος ήταν ιεροτελεστία ..Αφού γέμιζε την καράμπα ως την μέση περίπου , την στερέωνε καλά και άρχιζε να χτυπάει το γάλα με το ειδικό ξύλο "καραμπόξυλο" που κατέληγε σε δίσκο διαμέτρου 12 εκατοστών και πάχους 2 έως 3 εκατοστών ο οποίος είχε τρύπες ..Το χτύπημα απαιτούσε τεχνική και γινόταν από πάνω προς τα κάτω με ταυτόχρονη ημιπεριστροφή του καραμπόξυλου ώστε να μην πετάγεται το γάλα και μέχρι να συγκεντρωθεί το βούτυρο στο πάνω μέρος της καράμπας χρειάζονταν 1500 χτυπήματα ..Στη διάρκεια των χτυπημάτων έριχνε τακτικά περιμετρικά της καράμπας παγωμένο νερό έτσι το ξυνόγαλο που έμενε μετά το μάζεμα του βούτυρου ήταν πολύ δροσερό …Όταν τέλειωνε το χτύπημα το βούτυρο έβγαινε στην επιφάνεια λευκό και αφράτο σαν χιόνι και το συγκέντρωνε σε δοχείο και πάνω του έριχνε παγωμένο νερό που το άλλαζε δυό τρείς φορές τη μέρα όταν δεν υπήρχαν ψυγεία ..Αυτό που απέμεινε στην καράμπα ήταν το ξυνόγαλο και ήταν πάρα πολύ νόστιμο και δροσιστικό..